Podcast : Thomas Briels et la longue route vers les sommets

Podcast - thomas briels : de weg naar goud die 15 jaar duurde

Hockeyer Thomas Briels heeft na 15 jaar en 359 caps voor de Red Lions op de hoogste trede van het Olympisch podium afscheid genomen van het internationale hockey. In al die jaren heeft de Antwerpenaar het Belgische hockey zien evolueren tot een toppunt. 

Thomas ging als reservespeler naar Tokio, waar hij uiteindelijk de apotheose van zijn carrière beleefde. Samen met zijn teamgenoten (en ook wel zijn beste vrienden) won Thomas titels, maar evolueerde hij ook als mens. Vandaag de dag is de 34-jarige Antwerpenaar nog steeds actief bij zijn club Eindhoven. Hij is dus de juiste persoon om de verschillen te bespreken tussen België en Nederland op het gebied van hockey.

Beluister de podcast

15 jaar lang maakte ik onderdeel uit van die selectie en 5 jaar lang was ik kapitein, en enkele weken voor het grootste toernooi ter wereld krijg je te horen dat je van aan de zijlijn zal moeten volgen. Dat was heel zuur.

Podcast : Thomas Briels et la longue route vers les sommets

15 Jaar bij de red lions

"Mijn teamgenoten zijn mijn beste vrienden geworden"

"Het schoonste is de weg die we samen hebben afgelegd," zegt Thomas. "Mijn teamgenoten zijn mijn beste vrienden geworden. We hebben jaren samengewerkt. Tijdens de Spelen van Peking in 2008, toen ik naar de finale tussen Duitsland en Spanje keek, herinner ik me dat ik tegen Felix Denayer zei dat we nooit op het podium zouden kunnen staan. Onmogelijk. Tien jaar later, waren we wereldkampioen. Daarna volgde de Olympische titel. Dus waar ik het meest trots op ben is onze geschiedenis, ja."

"Afsluiten met een olympische titel, het is moeilijk om beter te doen"
"In het begin ging ik mee naar Tokio als reserve. Uiteindelijk heb ik toch in 7 van de 8 wedstrijden gespeeld, en heb ik een belangrijke rol kunnen vervullen voor de ploeg. Het was een combinatie van opluchting en blijdschap, want ik had gedaan wat ik kon om de ploeg te helpen."

"Ik heb er toch een week slecht van geslapen"
"Toen ik hoorde dat ik pas reserve was, was dat heel zwaar. 15 jaar lang maakte ik onderdeel uit van die selectie en 5 jaar lang was ik kapitein, en enkele weken voor het grootste toernooi ter wereld krijg je te horen dat je van aan de zijlijn zal moeten volgen. Dat was heel zuur, en daar heb ik toch een week slecht van geslapen. De coach vroeg me of ik die rol van reservespeler wilde vervullen, en na vele gesprekken met mensen rondom mij ben ik daar uiteindelijk toch op in gegaan."

Naarmate de successen groter werden en de media-aandacht groeide, begonnen de mensen onze sport en onze ploeg ook meer te respecteren.

Podcast : Thomas Briels et la longue route vers les sommets

Eindelijk erkenning

"In het begin moest ik nog uitleggen dat het geen ijshockey was"

"In het begin moest ik nog aan de pers uitleggen wat hockey was, en dat het niet hetzelfde was als ijshockey. Het interesseerde eigenlijk niemand. Naarmate de successen groter werden en de media-aandacht groeide, begonnen de mensen onze sport en onze ploeg ook meer te respecteren. Als je dan uiteindelijk hoort dat er meer dan 2 miljoen Belgen die olympische finale hebben gevolgd, dat had ik nooit voor mogelijk gehouden."

Leven van je passie
"Ik wist nooit goed wat ik wilde doen toen ik jonger was. Ik wist niet in welke richting ik wilde studeren, of wat voor werk ik wou. Geld verdienen door je passie uit te oefenen is wel altijd een droom geweest. Ik was dan ook echt onder de indruk toen ik voor het eerst iets verdiende als 17-jarige hockeyspeler. Naarmate ik dan ouder werd, zag je ook de professionaliteit toenemen en verdiende ik ook steeds een beetje meer, waardoor ik wel als professional van hockey kon leven. Maar voetballers zijn we natuurlijk niet. Het is niet zo dat ik na mijn carrière kan stoppen met werken."

En na je carrière?
"Ik lig nog onder contract bij mijn club HC Oranje-Rood in Eindhoven voor dit seizoen. Als mijn lichaam het blijft volhouden, en de club mij er nog graag bij wil, ga ik nog wel zeker een jaartje door. Te ver in de toekomst durf ik op deze leeftijd echter niet kijken. Ik help momenteel een klein clubje in Grimbergen, HC Merode, van 450 leden. Ik leid trainers op en probeer bij te dragen aan een hogere professionaliteit van de club. Die mensen zijn me daar zeer dankbaar voor, dus dat vind ik zeer leuk om te doen. Ik geef ook hockeykampen en presentaties. Heel leuk om je verhaal aan de mensen te kunnen vertellen. Een echte vaste job heb ik nog wel niet echt in mijn hoofd."

Je suis triste que certains voient encore le hockey comme une sport de riches.

Podcast : Thomas Briels et la longue route vers les sommets

Als ambassadeur voor korok

"Ik was de eerste speler bij de heren met een korok-stick"

"Grappig verhaal eigenlijk, want ik was na Jill Boon bij de dames de eerste speler met een Korok-stick. In het begin werden er wel wat grapjes over gemaakt, maar al heel snel - na 2 à 3 maanden - kwamen toch al de meer geïnteresseerde vragen over het merk. Waar is Korok mee bezig, zoeken ze nog meer ambassadeurs? We hebben veel goed werk verricht om het merk op de markt te brengen, en voor mij past het verhaal perfect bij waar ik voor sta: sport toegankelijk maken voor zoveel mogelijk mensen, en vooral dat elitaire kantje van hockey nog meer laten verdwijnen. We maken sticks en kledij van heel hoge kwaliteit, en we kunnen die aanbieden aan veel goedkopere prijzen. Daar sta ik volledig achter, en dat is ook waar ik me al 2 jaar lang heb voor ingezet."

Op een half uur geklonken
"Mijn gesprek met Korok heeft slechts 30 minuten geduurd, en toen had ik al getekend voor 2 jaar. Ik ben heel blij dat ik deel uitmaak van dit project en het is leuk om te zien dat meer en meer spelers - zoals Victor Wegnez - nu ook met Korok spelen. Grappig om te zien hoe zo'n perceptie zo snel kan keren."

Het vervolg in onze podcast

Zijn ambities bij Oranje-Rood, zijn kijk op de toekomst van de nationale ploeg en nog vele anderen zaken komen aan bod tijdens onze podcast met Thomas Briels. Beluister hem hier ...

Podcast : Thomas Briels et la longue route vers les sommets