Hij heeft er tientallen versleten, maar zijn eerste echte tennisracket kreeg Steve Darcis (37) al toen hij 6 jaar was. Vandaag ligt het nog steeds netjes opgeborgen in zijn garage.
Onze Artengo-ambassadeur was vroeger al jeugdvoetballer bij Standard Luik, maar 22 jaar later herinneren we hem toch vooral voor zijn 38e plaats op de wereldranglijst tennis. Sinds januari 2020 is Darcis op ‘pensioen’, maar vandaag is hij nog steeds coach bij het Association Francophone de Tennis (AFT).
“Videospelletjes, zoals iedereen. Maar ook MicroMachines (kleine speelgoedautootjes met bijhorende objecten en hindernissen, nvdr.), geen idee of die vandaag nog bestaan … En natuurlijk ballen en rackets (lacht).”
“Zeer goed zelfs. Op een dag kreeg ik een blauw/paars racket van Major. Dat was het eerste model waar ik een beetje mee kon tennissen op een serieuze manier. Het ligt vandaag nog altijd in mijn garage.”
“Vroeger speelde ik zowel voetbal als tennis. Voetballen deed ik bij de jeugd van Standard Luik, en terwijl werd ik opgevolgd door de tennisfederatie. Ik wist dat ik op een bepaald moment ging moeten kiezen. Moeilijk, want ik vond beide sporten echt leuk. Toen ik 11 was heb ik dan toch voor tennis gekozen en werd ik opgeleid op het internaat van het AFT in Bergen. Standard heeft mijn mama nog opgebeld om te blijven voetballen, dus slecht moet ik het daar ook niet gedaan hebben … Maar ik heb nooit spijt gehad van mijn keuze. Mijn ouders hebben me nooit gepusht in een van de twee richtingen, ze hebben me echt zelf laten kiezen.”
“Duw ze niet in de richting van een bepaalde sport, dat is geen goed signaal. Laat kinderen van verschillende sporten proeven zodat ze hun motoriek en psychische capaciteiten kunnen ontwikkelen. Andere dingen zoals muziek kunnen hun daar bijvoorbeeld ook mee helpen.”
“Camille (8 jar) en Ana (4 jaar) spelen allebei tennis. 1 uur per week, in mijn club in Aywaille. Ze amuseren zich volop en genieten ervan om elke week opnieuw te kunnen spelen. Dat is al wat telt voor mij. En als ze op een dag iets anders willen gaan doen, zal ik ook tevreden zijn.”
“Op mijn 18de. Ik stond in de top 10 van de wereld bij de junioren. Ik sloot het jaar af op plek 7. Het begon dus wel ergens op te lijken. Ik zei tegen mezelf dat ik me toch een tweetal jaar wilde bewijzen in het tennis, en uiteindelijk heeft mijn carrière zo’n 20 jaar geduurd …”
“Moeilijk om er eentje uit te kiezen. Ik heb een paar zeer mooie herinneringen die me allemaal op een andere manier hebben geraakt. Mijn twee ATP-titels, mijn overwinning tegen Rafael Nadal, onze twee Davis Cup-finales … Ik onthoud ook zeker de Olympische Spelen in Londen en mijn overwinning tegen Thomas Berdych, toen nummer 7 van de wereld, op centre court in Wimbledon.”
“Ik heb een paar keer twijfels gehad, onder meer door blessures. Toen ik jong was ben ik een paar keer uit geweest terwijl ik dat misschien beter niet had gedaan. Maar dat alles maakt deel uit van mijn parcours. Ik ben super trots op wat ik heb bereikt en heb nergens echt spijt van.”
“Door op mijn 11de al op internaat te zitten, en door nadien redelijk snel alleen te gaan wonen, ben ik snel zelfstandig geworden en heb ik altijd een goede zin voor verantwoordelijkheid gehad. Laat ons zeggen dat ik sneller maturiteit gekweekt heb dan anderen en dat ik weet dat ik in de eerste plaats op mezelf moet rekenen.”