Gelijk aan zet!

"Ik speel al korfbal sinds mijn 6 jaar. Mijn ouders hebben de club mee opgericht in ’86. Korfbal was toen nieuw in België, maar intussen won de sport aan populariteit. We hopen dat het ooit een olympische sport wordt, omdat het de olympische waarden meer dan ooit uitdraagt. Dat we met gemengde teams spelen is één van de redenen. Hoe de club mensen over leeftijden heen samen laat spelen is ook een krachtig fenomeen, maar het familiale gehalte van de club is ook opvallend. Ik heb mijn vrouw leren kennen in de korfbalclub, intussen spelen mijn zonen van 21 en 23 ook mee. Het is een echte familiesport. Ik merk over de jaren wel een kleine mentaliteitsverandering in de club. Waar wij vroeger voor korfbal leefden, hebben jongere spelers nog andere hobby’s. Hierdoor zie ik dat er minder enthousiast of frequent wordt getraind. Dat is soms wat moeilijk voor de oude garde." 

Hoe zit korfbal precies in elkaar?

"Een team bestaat uit twee mannen en twee vrouwen, die verdeeld per gender op een aanval- of verdedigingsvak spelen. Om de twee punten is er een vakwissel. De bal wordt naar elkaar gepast en er wordt een punt gemaakt door de bal door de korf te gooien. De invloed van een coach is belangrijk om een gemengd team te doen samenwerken. Spelers moeten inzien dat ze elkaar nodig hebben. Als ik korfbal vergelijk met voetbal, merk ik hoezeer die aanvallers gefocust zijn op de bal en niet altijd doorhebben wat hun teamgenoten aan het doen zijn. Korfballers hebben een beter overzicht. Ze spelen voor elkaar, ze begrijpen de waarde van het team. Spelen en coachen in een korfbalteam stond ook mooi op mijn CV. Door samen met vrouwen te sporten, leer je elkaars kleine kantjes kennen. Vandaag werk ik als magazijnverantwoordelijke en stuur ik ook professioneel een gemengd team aan. Net als bij korfbal maak ik dat ik iedereen gelijkwaardig aanstuur en dat elke functie en kwaliteit van elk teamlid aan bod komt. Het is belangrijk dat je er alles uithaalt wat erin zit, maar dat het vooral plezant blijft."

"Bij quidditch is het de bedoeling dat iedereen zich thuisvoelt in de community, ongeacht je genderidentiteit. Dat is eigen aan de sport. Er bestaat bij ons zoiets als de ‘gender rule’, dat houdt in dat je maar met maximum 4 mensen van hetzelfde geslacht in een team van 7 kan spelen. Wie zichzelf niet per se identificeert als man of vrouw kan zich ook als non-binaire speler opgeven. Wij hebben gemengde kleedkamers en slapen in dezelfde slaapzaal op teamweekends. Machogedrag wordt niet getolereerd in de quidditch-community. Wie vaak hero runs doet (alleen willen scoren zonder passen te geven aan je teamgenoten) wordt daarop teruggefloten. Het blijft tenslotte een teamsport.

Meisjes worden onbewust anders opgevoed dan jongens, waardoor vrouwen zich altijd wat terughoudender gaan voortbewegen op bijvoorbeeld de carrièreladder, en ik merk dat gedrag ook op op het veld. Zo is de quaffle carrier, ofwel de drijver die de bal door de hoepels zal werpen om een punt te scoren, vreemd genoeg vaak een man en de spelers op de flanken eerder vrouwen. Onlangs hebben we een female focussed training georganiseerd. Daar werden de mannelijke teamleden gevraagd om tegen hun gewoontes in ruimte te laten aan de vrouwen om in de aanval te gaan. Die training bracht me helemaal uit mijn comfortzone. Ik heb gemerkt dat ik een even goede aanvaller kon zijn als mijn mannelijke teamleden. Toch voel ik dat ik me als vrouwelijke speler tijdens het spel meer moet bewijzen om die positie te mogen innemen. Er is nog werk aan de winkel. Onze 2 coaches zijn gelukkig heel humaan. Bij elke frustratie of conflict kunnen we makkelijk bij één van hen terecht."