De zwaarste van de klas
Als kind was ik eigenlijk altijd al te zwaar. Dat hoorde ik elke keer opnieuw bij elk opvolging consult bij de arts. Mijn moeder nam me mee van de ene diëtiste naar de andere zonder resultaat. Ik moet welk elk dieet geprobeerd hebben dat er bestond. Je hele leven lang op dieet zijn zorgt ook voor heel wat mentale druk. Als wat ik bijkwam, trachtte ik mezelf uit te hongeren in de hoop terug wat af te vallen, met vreetbuien als eindresultaat. Alsof ik het niet moeilijk genoeg had kreeg ik als kind ook te maken met pesterijen tijdens de les lichamelijke opvoeding. "Omdat ik de zwaarste van de klas was". Zo werd sport iets wat ik echt niet graag deed.
9 jaar geleden kreeg ik eindelijk de diagnose PCOS (polycysteus ovarium syndroom). Een hormonale aandoening waar 5 tot 10 % van alle vrouwen mee te maken kan hebben in haar leven. Die aandoening zorgt er o.a voor dat ik teveel androgenen (mannelijke hormonen) aanmaak, waardoor ik een onregelmatige of geen maandelijkse eisprong en ik heb cysten op mijn eierstokken. PCOS maakt dat je heel wat gewicht aankomt en moeilijk kwijt raakt, tegelijk wordt de ziekte ook vaak veroorzaakt door overgewicht zelf. Met die diagnose viel alles wat op zijn plaats. Ik begreep waarom al die vooropgestelde en opgelegde gewichtsdoelen niet haalbaar waren. Ondanks dat verdict wou ik indertijd toch een manier vinden om af te vallen. ~